Vandaag begint de dag geweldig; een zacht zonnetje zoekt z’n weg door de nog aanwezig nachtsluier en langzaamaan begint de temperatuur buiten lekker op te lopen tot een comfortabele 22 graden.

Mijn coachees genieten van hun coachingswandeling; het weer is goed, de gesprekken lopen lekker, ze ontdekken veel vandaag op hun ‘burnout-de-baas-wandelpad’.

‘s Middags doe ik een huwelijksvoltrekking; heerlijk in de volle zon geef ik mijn speech en het bruidspaar en familie lachen, glunderen en stralen.

Wat voel ik mij een bevoorrecht en gelukkig mens..!

Wetende dat dit ooit anders was.

Het is vandaag 11 september. Precies vandaag 19 jaar geleden kwam ik met een burn-out thuis te zitten; ik was totaal opgebrand. Ik had gegeven en gegeven en nooit iets terug verwacht. En wat was mijn winst..? Een stuk gelopen huwelijk, een pittige baan die mij steeds minder energie gaf maar wèl veel van mij vroeg, een lichaam dat alleen maar pijn deed en een geest die niet meer van mij leek te zijn. De nieuwsberichten van de ‘Twin Towers’ die op die dag in elkaar stortten, droegen vanzelfsprekend ook niet bij aan een beter gevoel.

Van het ene op het andere moment kon ik helemaal niets meer. Ik was volledig op. Ik wilde maar één ding en dat was zo snel mogelijk weg uit de ruimte waar ik op dat moment was. Hóe ik die ochtend tòch nog veilig ben thuis gekomen, weet ik niet meer maar ik kon maar één ding en voor ik het wist rolden de tranen over mijn gezicht. Dit heeft twee dagen aan één stuk door geduurd en het gebeurde bij àlles.; of ik nu een pak melk pakte of een been uit bed deed.

De eerste weken zat ik op de bank (die had ze wèl achtergelaten) voor mij uit te staren. Eten en drinken ging matig en het was dat het móest. Wat wèl erg fijn was, was dat mijn toenmalige leidinggevende alleen maar vol begrip was en ik alle medewerking kreeg die ik op dat moment nodig had.

De maanden erna vulden zich met gesprekken met een psycholoog, begeleidingssessies in een programma voor mensen met PTSS (vooral veel militairen), geregelde bezoeken aan mijn huisarts en regelmatige kopjes koffie bij mij thuis met mijn leidinggevende, die vooral luisterde en niet oordeelde of invulde. Wat heb ik een geluk gehad…

Voorkom je burn-out of vier ‘m…!

Het klinkt wellicht wat apart als ik zeg dat je je burn-out moet vieren als je weer flink op de rails staat. Als je deze ervaring in je leven bent tegen gekomen, ben je heel diep gegaan en verdien je een medaille voor dapperheid. Uiteindelijk kom je er alleen maar sterker uit.

Met de juiste begeleiding, zoals bij mij het geval was (eigenlijk avant-la-lettre want we wisten nog niet dat dit een burn-out heette), kom je uit een burn-out. Het beste is natuurlijk om te voorkomen dat je in een burn-out terecht komt.

Een burn-out kent alleen maar verliezers…

De hamvraag blijft:”Voor wie deed ik dit allemaal?”. Het antwoord mag duidelijk zijn; eigenlijk voor niemand want uiteindelijk heeft niemand hier iets aan gehad. Een burn-out kent uiteindelijk alleen maar verliezers. Niemand heeft er baat bij dat iemand in een burn-out geraakt.

Heb ik mijn burn-out zien aan komen..? Achteraf bekeken heeft mijn manager meermalen werk voor mij weg gehouden, mij gesommeerd om naar huis te gaan als ik nog de enige was die zat te werken op vrijdagavond half 7 – terwijl mijn collega’s met de VrijMiBo bezig waren en zèlfs verboden heeft om iets aan mijn werk te doen of zelfs maar op kantoor te verschijnen enkele uren voordat ik met vakantie zou gaan.

Voorkomen is altijd beter…

Voorkomen is altijd beter dan genezen. En dat is gigantisch waar. Het is daarom van groot belang dat werkgevers hun medewerkers in de gaten houden wanneer een medewerker minder begint te presteren, een cynische houding krijgt ten opzichte van het werk, zich onttrekt aan sociale contacten met collega’s of zich veelvuldig kortstondig ziek meldt.

Medewerkers onderling hebben diezelfde verplichting naar elkaar ook! Wanneer je merkt dat een collega verandert in zijn/haar gedrag heb je de verantwoordelijkheid naar die ander om het gesprek aan te gaan over wat er bij die persoon gebeurt. Oplossen kun je de dingen niet maar tijdig signaleren kan zó veel ellende voorkomen.

Veerkracht en Groei-meting

Eerder deze week schreef ik al op mijn blog hoe geweldig goed de “Veerkracht & Groei”-meting werkt die ik gebruik. Het instrument geeft direct in heldere kleuren aan waar iemand zich bevindt op de glijdende schaal van burn-out.

En dat geeft handvatten om op tijd iemand te redden voor een burn-out.

Blij met je burn-out..?

Mensen vragen mij wel eens of ik blij was met die burn-out. Dan kan ik een tweeledig antwoord geven; natuurlijk eerst ‘nee’ want zò ver verwijderd zijn van je eigen emoties en gevoel is een angstaanjagende ervaring maar tegelijkertijd kan ik ook ‘ja’ zeggen omdat het mij heeft gesterkt om te gaan werken volgens andere, niet-materiële, principes die véél gelukkiger maken èn dat ik nu weet hoe belangrijk het is om anderen hiervoor te behoeden.